Γιάννη,
στην εκπνοή τού 2018
σού γράφω τούτες τις λέξεις ως ένα ηθικό χρέος μου προς εσένα
(και συνεπαγωγικά, προς όλην την οικογένειά σου)·
μόνο τον εαυτό μου αντιπροσωπεύω,
αν και είμαι βέβαιος ότι πολλοί Συνέλληνες και Συνελληνίδες θα προσυπογράψουν…
Αρχικώς, είχα επιλέξει να σού απέδιδα τον τίτλο «Το Πρόσωπο τής Χρονιάς»·
όμως, απεφάσισα να δώσω πιο προσωπικόν τόνο στον προσδιορισμό,
ακριβώς επειδή θέλησα να αναδείξω την προσφορά σου στην Ελλάδα.
Επίσης, όταν ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το παρόν πόνημα,
προς στιγμήν κοντοστάθηκα·
ναι μεν είσαι πανίσχυρη υποψηφιότητα για το 2018
(και πιθανότατα, και για τα επόμενα χρόνια),
αλλά αναρωτήθηκα μήπως εξ’ αιτίας σου αδικούσα
τούς ήρωες που αναδείχθηκαν μέσα από την Εθνική Τραγωδία στο Μάτι.
Εν’ τέλει,
κατέληξα πως εσύ είσαι το πρόσωπο
που αντιπροσωπεύει με τον πλέον ιδανικό τρόπο
την προσδοκία για το Νέο Ξεκίνημα, το Ξεκίνημα από το Μηδέν,
την -κατά το δυνατόν- επούλωση των πληγών
και τη Νίκη τού Ονείρου επί τής Καμένης Γης.
…
Γιάννη, είσαι ο Έλληνας τής Χρονιάς!
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ανήκεις στη Μαύρη Φυλή,
διότι έτσι δίνεις τη δυνατότητα στην Ελλάδα
να αναδείξει το ανοιχτό της πνεύμα και τη βαθιά ψυχή της.
Όχι, δεν παραβλέπω ότι υπάρχουν και φάλτσες φωνές,
δεν παρακάμπτω τις φάλτσες ψυχές,
αλλά -ώρες που ’ναι- ας τις αφήσουμε κι αυτές
να προσπαθήσουν να βρουν τη χαμένη τους γαλήνη
(ή -αν ουδέποτε την είχαν- να την ανακαλύψουν).
Εσύ, Γιάννη, προορίστηκες να θριαμβεύεις·
και με βάση την πρότερη σκληρή ζωή σου
-τότε που μαζί με τα υπόλοιπα μέλη τής οικογενείας σου
κάνατε δουλειές τού δρόμου για να μπορείτε να έχετε ένα πιάτο φαΐ-
έμελλε να συνειδητοποιήσεις πολύ νωρίς
ότι ο δρόμος για τον Θρίαμβο είναι στρωμένος με πληγές.
Το Ταλέντο είναι η Αιώνια Πυξίδα.
Με συγκινείς, Γιάννη,
διότι δεν άφησες το παραμικρό περιθώριο στην Τύχη,
να σκεφτεί ότι θα σε ενέτασσε στη μελαγχολική και πολυάνθρωπη κατηγορία
«Ταλέντα που πήγαν χαμένα».
Κάποτε περιφερόσουν πουλώντας cd
και τώρα περιλαμβάνεσαι ήδη στους κορυφαίους
και υψηλότερα αμειβόμενους αθλητές τού κόσμου.
Αν μη τι άλλο η εξέλιξή σου είναι εκκωφαντικά εντυπωσιακή,
αλλά -κατά την προσωπική μου αξιολόγηση- αυτό δεν θα αρκούσε
ώστε να σε θεωρώ ως τον «Έλληνα τής Χρονιάς».
Τα στοιχεία που σε οδηγούν επάξια στην Κορυφή
(και μαζί με εσένα ΚΑΙ την Ελλάδα Μας)
είναι το Ήθος και ο Σεβασμός.
Γιάννη, τα χρήματα έρχονται και παρέρχονται,
οι αποθεώσεις εντός αγωνιστικού χώρου ομοίως,
τα φώτα κάποτε χαμηλώνουν· έως και σβήνουν.
Όμως,
ουδέποτε σβήνουν στιγμές
όπως εκείνη που αρνήθηκες να υπογράψεις πάνω στην Ελληνική Σημαία·
αρνήθηκες να μετατρέψεις την Ελληνική Σημαία σε Αυτόγραφο
και έκτοτε η Ελληνική Σημαία σού έχει αδυναμία.
Είσαι πιτσιρικάς, αλλά διαθέτεις συγκινητική ωριμότητα.
Ο Δρόμος είναι η ωριμότητά σου, Γιάννη.
Ο Ελληνικός Δρόμος,
η Ελληνική Μοίρα με τα τόσα σταυροδρόμια,
τα οποία δίνουν συχνά την αίσθηση
ότι αποτελούν ψευδαισθήσεις που οδηγούν στον ίδιο μονόδρομο.
Και για να παραφράσω -προς τιμήν σου- τον Μέγα Μανώλη Ρασούλη..:
Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά…,
…και στο Μιλγουόκι μέσα, ζει στη Λευτεριά!
ΥστερόΓιωργο..:
Αν τυχόν φτάσουν στα μάτια σου αυτές οι λέξεις μου,
ζήτα κάποτε από τούς Μπακς
να παίξει πριν από ένα παιχνίδι σας στα μεγάφωνα
το «Αχ, Ελλάδα (Σ’ Αγαπώ)».
Έχει να πέσει πολύ κλάμα εκείνη τη μέρα στο γήπεδο (και όχι μόνο εκεί)
και είναι σίγουρο ότι μαζί με τούς Έλληνες θα κλαίνε και οι «ξένοι»·
διότι δεν υπάρχει λαός
που να προφέρει το «Αχ» τόσο συγκινητικά όπως εμείς,
διότι δεν υπάρχουν «ξένα» αφτιά και μάτια
που να μπορούν να αντισταθούν στην Ελληνική Ψυχή!
Γιάννη,
το μεγαλύτερο επίτευγμά σου
είναι ότι έχεις υπογράψει πάνω στο «Ελληνικό “Αχ”».
Γι’ αυτό είσαι ο Έλληνας τής Χρονιάς!
Καλή Χρονιά στην Ελλάδα, Καλή Χρονιά στον Κόσμο!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
zougla.gr
